Blog: Onopvallende leermomenten

In dit scenario, en in allerlei varianten hierop, was ik het lijdend voorwerp. Aan het bed van de patiënt, tijdens de overdracht, op de ok en op de spoedeisende hulp. Als coassistent moet je voortdurend scherp zijn om vragen te beantwoorden; dat wordt van je verwacht. Want heb je het juiste antwoord niet paraat, dan loop je de kans om commentaar te krijgen op je gebrek aan kennis. Wat weet de coassistent nou? Maar als ik ga lunchen, door de gang loop, koffie haal, iets moet afgeven bij de balie of als ik in de overdrachtsruimte studeer, dan ontstaan juist onopvallende leermomenten. Dankzij mijn continue alertheid neem ik álles op. Zo vertellen artsen terloops dat ze balen omdat de secretaresse er niks van bakt of dat ze het fijn vinden dat die specifieke ok-assistente vandaag in de omloop staat. Ik krijg mee dat de verpleging op afdeling E een scala aan bijnamen heeft voor die ene arts. Ik hoor gesprekken vanachter mondkapjes over twee aiossen die wel erg close waren tijdens het congresweekend vorige week en een uur later leer ik dat dokter B klarinet blijkt te spelen in de dorpsfanfare. Als coassistente ‘spook’ ik soms door het ziekenhuis en bereiken roddels, geruchten en kleine intriges mijn oren. In mijn relatieve anonimiteit observeer ik het reilen en zeilen in het ziekenhuis. Het coschap is een onuitputtelijke bron van kennis die ik nodig heb in mijn toekomstige beroep. Maar de coschappen hebben mijn kennis ook op andere gebieden verrijkt. Zo heeft de micro-maatschappij van het ziekenhuis mij een boel geleerd over de samenleving, samenwerken, werkethiek en interactie tussen collega’s. De belangrijkste les? We zijn allemaal maar mensen. Maar ja, wat weet de coassistent nou?

Noortje Ficken

Meer publicaties in Ingezonden