Nieuws
Yara Bachour
2 minuten leestijd
ingezonden reactie

Co’s Naamloos

Plaats een reactie
Drieëntwintig jaar geleden kreeg ik de naam Yara mee. Vernoemd naar een Arabisch liedje over een vrolijke Yara die door het leven danste. Een eigen, zorgvuldig uitgezochte naam, die toen ik als leerling het ziekenhuis betrad, compleet verdween. Want vanaf dan heet iedereen ‘de coassistent’.
beeld: Thinkstock
beeld: Thinkstock

Ik heb tijdens mijn studie een aantal redenen ontdekt voor het gebruik van deze naam:
a) Pure desinteresse. Weer een student in een witte jas mee tijdens de visite, achter de stoet aanslenterend en rood aanlopend als er een vraag wordt gesteld – who cares? b) Om je de plek op de ladder aan te wijzen – we weten allemaal op welke trede je als co staat. En c) Om de schuld op af te schuiven. Als een arts-assistent iets gênants doet, en deze wil anoniem blijven, dan krijgt de co de schuld. Dat heeft de co gedaan. Domme co! En eigenlijk weet niemand wie deze co dan precies is.

Na een paar maanden als coassistent door het leven te zijn gegaan, was mijn verbazing dan ook groot toen de professor, jawel dé professor, tijdens een ok om mijn naam vroeg. ‘Yara zei je? Mooie naam!’ Ik stond aan de ok-tafel. Doordat hij mij bij naam noemde, voelde ik mij als zijn gelijke. ‘Yara, wat is dat grote ding daar, is dat de nier? Nee dat is de lever! Heel goed, heel goed, goed dat één van ons weet wat we aan het opereren zijn.’

De tijd tikte door. ‘En dat dan Yana?’

‘De nier.’

‘Heel goed Yana!’

Na een uur van volledige concentratie vroeg de professor: ‘Gaat het nog, Jasmijn?’ Hij keek mij vragend aan.

Jasmijn? Wie is Jasmijn? De mannelijke arts-assistent heette echt geen Jasmijn. En volgens het ok-bord heette er niemand in de zaal Jasmijn.

De professor bleef mij aankijken.

‘Goed’, stamelde ik. ‘Mooi, als jij aan deze kant komt staan, dan kan je het nog beter zien.’

En toen daagde het opeens. Ík was Jasmijn. En de rest nam de naam over – zelfs de ok-assistenten en de arts-assistent. En met laatstgenoemde stond ik nota bene al een week op zaal. Ik was omgedoopt tot Jasmijn. En het ging de hele dag door.

‘Bedankt voor je hulp, Jasmijn’, zei de professor aan het einde van de dag.

Licht in de war over mijn identiteit verliet ik de ok.

Een aantal weken en afdelingen later kwam ik hem tegen op de gang. ‘Dag Jasmijn!’, groette hij mij vriendelijk. Hij gaf me een schouderklopje. Ik was overdonderd. De professor wist een paar weken na dato nog wie ik was én sterker nog… hij wist mijn naam!!!

Yara Bachour                 

Meer publicaties in Ingezonden

ingezonden reactie
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.