Nieuws
ingezonden reactie

‘Leren durven’

Plaats een reactie
Het is 8 uur, de dag is begonnen, en zenuwachtig kijk ik rond op de afdeling. Zo had ik het mij niet voorgesteld. Ik verwachtte eerder taferelen a la Grey's Anatomy, waarbij er elke tien minuten een bloedende traumapatiënt wordt binnengereden en waar het lijkt alsof elke arts een marathon aan het lopen is.
beeld: Thinkstock
beeld: Thinkstock

In plaats daarvan een lange gang, met dichte deuren, een kar met alle patiëntendossiers, de verpleegkundigen die nog wat aan het kletsen zijn, een voedselkar, een portable bloeddrukmeter en een postoel die langs wordt gereden. Ik wandel heen en weer over de gang en probeer heel casual erachter te komen of er nog ok's gepland zijn vandaag. Niks op de planning voor onze patiënten vandaag. Samen met mijn begeleider begin ik aan de controles: bloeddruk, temperatuur, saturatie en af en toe een katheter legen. Als ik met de inhoud van een katheter langs de koffiekamer loop, hoor ik iets zeggen over een spoed-ok. Snel leeg ik de katheter en vraag over welke patiënt het gaat. Mijn hart begint sneller te kloppen, en ik sprint naar desbetreffende patiënt. Snel stel ik me voor, en vraag of ik misschien bij de operatie aanwezig mag zijn. Ik moet me inhouden om niet te zeggen dat ik het ontzettend leuk vind om bij de operatie aanwezig te zijn. Het woordje leerzaam klinkt wat minder luguber. De patiënt vindt het helemaal prima.

Nu hetgeen waar ik eigenlijk het meest voor vrees: de chirurg bellen en vragen of ik bij zijn operatie mag meekijken. Ik vraag mijn begeleider of zij wil bellen. ‘Ik ben nu eventjes bezig, maar daar is de telefoon en het nummer staat op het gele formulier!’ roept ze me na, terwijl ze wat gegevens op een papiertje krabbelt. Angstig kijk ik haar aan en stamel: ‘O … moet… ik de chirurg dan bellen? Ze glimlacht en zegt: ‘Jij wilt er graag bij zijn toch?’

Met trillende handen pak ik de telefoon en bel het nummer van de chirurg. In mijn hoofd heb ik al helemaal bedacht wat ik ga zeggen: ‘Goedemorgen dokter. Ik ben Avin, een medische student, en bel vanaf de afdeling Chirurgie. Ik bel over patiënt A, en vroeg me af of ik bij zijn operatie aanwezig mag zijn vanmiddag. De telefoon gaat over, en ik hoor aan de andere kant van de lijn geen dokter die de telefoon opneemt, maar een operatieassistent. ‘O, is dit het nummer van dokter B?’ vraag ik. ‘Nee. dit is de assistent. De chirurg is aan het opereren.’  Snel vertel ik mijn verhaal. ‘Een momentje alsjeblieft.’ Op een gedemptere toon hoor ik haar aan de dokter vragen of er een medische student aanwezig mag zijn bij de operatie. Ik hoor een luide ‘Natuurlijk mag dat!’. Mijn mondhoeken krullen omhoog, en ik hoor de assistent zeggen dat het helemaal prima is. Ik moet met de patiënt meekomen, en daar zal iemand mij opwachten om me van de juiste kleding te voorzien. Met een goed gevoel leg ik de telefoon neer en huppel ik iets te vrolijk naar de koffiekamer, waar ik blij verkondig dat ik mijn eerste meekijkoperatie tegemoet ga. Dan loop ik snel naar de patiënt om te zeggen dat ik hem vanmiddag zal vergezellen bij de operatie. Onder het motto ‘nee heb je, en ja kun je krijgen’ en met het gevoel dat ‘everything went better than expected’, heb ik alle volgende keren tijdens mijn twee weken durende stage de telefoon zonder trillende handen opgepakt.

Avin Ghedri

Meer publicaties in Ingezonden

ingezonden reactie
  • Avin Ghedri

    Avin Ghedri is aios interne geneeskunde in het St Antonius ziekenhuis.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.