Blog Renske - Twijfel

Ik twijfel. Ik kom mijn dagen door, maar de keren dat ik met een blij gezicht thuiskom zijn op de vingers van één hand te tellen. Een halfjaar is voorbij sinds ik startte als aios kindergeneeskunde. Een droomaanbod in een ziekenhuis waar velen zouden willen werken. Een halfjaar is voorbij, maar wat heeft het me gebracht tot nu toe?

Laat ik beginnen met de positieve punten. Door de hoge werkdruk ben ik in enorm tempo vooruitgegaan. Ik heb veel geleerd en krijg steeds meer vertrouwen in mijn doen en laten als beginnend arts. Ik kan een infuus prikken bij een kindje met het gewicht van een pak suiker en zie hoe mijn klinische blik zich met de dag verder ontwikkelt. Ik heb leuke collega’s. Ik heb geen enkele moeite om te wennen aan mijn nieuwe salaris. Maar toch…

Dag in, dag uit ren ik me rot. Elke dag opnieuw neem ik me voor om meer tijd te nemen. Tijd om dingen op te zoeken, tijd om te lunchen, tijd voor mijn patiëntjes en hun ouders, tijd om even adem te halen. Elke dag opnieuw kom ik tot de conclusie dat het weer niet gelukt is. Dagen van elf uur en een bleek vermoeid gezicht worden de standaard in plaats van de uitzondering. In nachtdiensten waar geen eind aan lijkt te komen, word ik wakker gehouden door mijn pieper en vlieg ik, strak van de spanning, naar de verloskamers als er onverwacht een ‘slecht kind’ wordt geboren. Ik spreek mijn vrienden weinig en heb al helemaal geen puf om met ze af te spreken. Ik werk, ik eet en ik slaap. Maar leven? Nee, dat niet. Dat is niet voldoende, niet voor mij. En dus hak ik de knoop door. Ik stop ermee.

Ik word overspoeld door een mengelmoes van opluchting, teleurstelling en schaamte. Schaamte om er na een half jaar de brui aan te geven. Om elke keer weer aan mensen te moeten vertellen waarom ik deze keuze heb gemaakt. Omdat ik het gevoel heb niet te voldoen aan de verwachtingen van ‘de medische wereld’. Een onuitgesproken credo waarin de heroïek van het snelle drukke ziekenhuisleven geïdealiseerd wordt, waarin het not done is om je daar niet prettig bij te voelen en zeker niet om het uit te spreken.

Totdat opeens het kwartje valt. Ik realiseer me dat het niet gaat om de verwachtingen van anderen, maar om die van mezelf. Ik richt mijn leven in zoals ik dat wil. Ik heb geen flauw idee wat ik nu moet doen, maar dat komt wel met de tijd. Wat nou twijfel, het is goed zo.

Renske

Meer blogs van Renske