Blog Roselin - Doen versus denken?

De eerste week heelkunde begint met een jetlag. Mijn eigen schuld weliswaar, maar laten nou precies de chirurgen van vroeg beginnen houden, dus de overgang is extra groot. Ik ben heel nieuwsgierig naar dit coschap, en doodzenuwachtig. Want ik kan helemaal niet hechten en de instructiefilmpjes over chirurgisch knopen brachten me aan het huilen.

Na de rondleiding in het nieuwe ziekenhuis wordt ons gezegd: ‘Heelkunde is een actief vak. Jullie zijn van interne gewend om visite te lopen, visite uit te werken en daarover na te denken, maar hier moet je aan de slag!’ We mogen zelf ons schema bepalen en aansluiten waar we willen. Na een kop koffie voor de broodnodige energie en een vleugje moed, ga ik vol enthousiasme op weg naar de gipskamer. Het lijkt me een goede plek om zachtjes te gaan landen in de wereld van de chirurgie; zo’n gipskamer is vast een overzichtelijk geheel.

Ik stel me voor aan de arts-assistent die meteen zegt: ‘Mooi, ga die patiënt maar zien, daar achter het gordijn.’ Ik slik, stamel ‘oké’ en kijk wat vertwijfeld. Wat moet ik immers vragen of doen, ik weet nog helemaal niet hoe het hier werkt! Het antwoord van de arts-assistent helpt me niet verder: ‘Maakt niet uit. Doe maar gewoon wat.’ En hij loopt weg naar een ander gordijn.

Ik had niet verwacht meteen zo in het diepe gegooid te worden en voel me een enorm stuntelende co. Met rood hoofd verschijn ik bij de patiënt, die gips om zijn rechterenkel heeft zitten. Gelukkig, in ieder geval weet ik nu naar welk ledemaat ik moet vragen! De patiënt vertelt hoe het afgelopen weken gegaan is en ik kom wat tot rust. En dan blijkt dat de vragen en het lichamelijk onderzoek als vanzelf komen. Snel daarna komt de verpleegkundige erbij die het gips gaat vervangen. De arts-assistent volgt en vertelt de patiënt het plan: nog twee weken gips en belasten op geleide van de pijn. Door naar de volgende!

De ene na de andere breuk komt voorbij en na afloop duizelt het me van de verschillende breuken en behandelingen: wel gips, geen gips, flexgips, brace, etc. Wanneer gebruik je in hemelsnaam wat? Als ik er aan het eind van het spreekuur voorzichtig naar informeer, zegt de arts-assistent: ‘Ach, dat hangt van meerdere factoren af, gewoon doen wat goed voelt.’ Ik krijg nog een compliment ook, dat ik zo goed meedeed. Terwijl ik niks wist!

Mijn hoofd tolt en ik voel me verloren in deze nieuwe wereld, waar ik het gevoel krijg dat ‘doen’ belangrijker is dan ‘denken’. Ik mis de structuur van de afdeling Interne, het doorneuzelen over elke labwaarde, het eindeloos uitwerken van differentiaaldiagnoses. Hoe ga ik deze acht weken overleven? De oudere co’s van de afdeling lachen en stellen me gerust. ‘Gewoon overal meedoen, dan komt het goed!’ Ik zucht en neem me voor eerst over mijn jetlag heen te komen; tot die tijd zou minder nadenken me juist beter af moeten gaan.

Roselin