De eerste keer

Het beeld van de eerste venapunctie die ik ging doen, staat me nog helder voor ogen. Ik werd een zaal met patiënten op gestuurd met de benodigde spullen en moest maar beginnen. Uiteraard was ik wel een beetje zenuwachtig, maar ik had geluk: patiënten met mooie vaten die niet ‘rolden’.

Daarna volgden nog vele ‘eerste keren’: de eerste astrup, het eerste IUD dat ik plaatste, de eerste incisie, de eerste bevalling, het eerste hechten en ga zo maar door. Stappen die we allemaal zetten op het pad richting het artsdiploma. Stappen ook waarover het mooi is je vrienden en familie te vertellen. Tastbaar bijna.

Terwijl de eerste keer dat je een patiënt zelf de anamnese afneemt, lichamelijk onderzoekt én een diagnose moet stellen minder spannend lijkt, maar dat wel is.
Maar inderdaad minder tastbaar, minder geschikt voor een mooi verhaal.

Nog minder spannend klinkt het uitschrijven van je eerste recept, daar is helemaal weinig heroïsch over te vertellen. Toch speelt het uitschrijven van recepten in de meeste specialismen een belangrijke rol. En natuurlijk gaat het dan niet om het daadwerkelijk uitschrijven (echt schrijven mag zelfs al niet meer), maar vooral om keuze van het middel, dosering, interacties en bijwerkingen. Jelle Tichelaar vertelt boeiend over het belang van onderwijs in de farmacotherapie. Zijn vernieuwende aanpak is inspirerend. Dat vonden anderen ook, want hij won er een mooie internationale prijs mee.

En neem van mij aan: het leren uitschrijven van het juiste recept is lastiger dan die venapunctie.

Hans van Santen, huisarts en hoofdredacteur

Twitter.com/hansvansantenMC