Blog Roselin - Puur vakmanschap

Het heeft een paar weken geduurd, maar nu zit ik helemaal op mijn plek. Heerlijk, het actieve van de chirurgie! In plaats van dat je één plek of patiënt langere tijd vervolgt, doe je juist de hele tijd andere dingen en is het dus heel afwisselend. Ik kan me niet meer voorstellen dat ik me verloren voelde die eerste dagen. Inmiddels ren ik lekker rond tussen poli, SEH, afdeling en ok, afhankelijk van wat het leukste aanbod heeft die dag.

Dit keer mag ik meedoen op ok en steriel staan bij een carotisendarteriëctomie (CEA). Ik heb een verantwoordelijke taak, namelijk de haak vasthouden die de nervus hypoglossus uit het werkveld van de chirurg houdt. Van tevoren legt de arts-assistent me uit: ‘Dit is best wel een bloederige ok, en soms valt er iemand flauw. Geeft helemaal niks, maar geef het wel even op tijd aan. Anders val je zo naar achter, de haak meetrekkend… (ze doet de beweging voor), en dat is zonde van de hypoglossus natuurlijk!’ Dus ik stond er heel ontspannen bij…

Als we de ok opgaan, ben ik onder de indruk van het aantal mensen in de kamer. Snel schud ik iedereen de hand en zo leer ik dat er mensen van neurofysiologie bij zijn om de hersenactiviteit in de gaten te houden. De carotis is natuurlijk een belangrijk bloedvat, dus is er behoefte aan monitoring. Na het wassen beginnen we en ik voel een gezonde spanning in de lucht, maar zodra de eerste snede is gezet, zit de sfeer er goed in en wordt er gebabbeld. Totdat het tijd is de carotis af te klemmen en iedereen weer wat stiller wordt. De arts-assistent legt uit dat ze in een paar seconden moeten beoordelen en beslissen of de hersenactiviteit goed genoeg blijft. Zo niet, dan moet er snel een shunt aangelegd worden en dat is bij onze patiënt inderdaad het geval. Daarna normaliseren de waarden en vervolgt iedereen zijn gesprek.

Dit is de eerste ok die ik meemaak waarbij er regelmatig spannende momenten zijn en raar genoeg stelt het me gerust en creëert het een enorm gevoel van saamhorigheid. Gelukkig loopt de operatie voorspoedig, wordt de plaque soepel verwijderd en de patch erin genaaid, en dan is het tijd voor het moment suprême, namelijk de onderste klem van de carotis afhalen. Nu begrijp ik eindelijk waarom het een bloederige ok genoemd wordt, want binnen een seconde zit de bril van de arts-assistent onder en spuiten er twee stralen bloed recht omhoog! Vanwege de druk in het vat lekt zelfs de kleinste opening tussen patch en bloedvatwand. Meteen duiken de arts-assistent en chirurg in het werkveld en zetten extra hechtingen om het bloeden te stoppen.

Ademloos zit ik te kijken, ‘comfortabel’ vanaf mijn plek de haak vasthoudend. Ik heb helemaal geen tijd om flauw te vallen, zo interessant is het wat er gebeurt! Wat een vakmanschap, die chirurgie! Zo knap, enerzijds de rustige bewegingen en anderzijds het snel handelen wanneer nodig. Als de laatste hechtingen gezet worden en mijn taak voorbij is, realiseer ik me opnieuw dat coschappen werkelijk een unieke kijk in de keuken (of ok) van een specialisme geven.

Roselin