Blog: Prostituee op het spreekuur

In de wachtkamer zag ik een jonge vrouw zitten. Ze keek opgelucht op toen ik haar kwam ophalen en glimlachte vriendelijk toen ik me aan haar voorstelde. Ze was lang, had donker haar tot op haar schouders en zag er leuk en goed verzorgd uit. Ze sprak redelijk Nederlands, met een accent dat ik niet zo gauw kon thuisbrengen. Aangekomen in de spreekkamer vertelde ze me dat ze sinds twee weken ’s ochtends bloed ophoestte. En dat ze als prostituee werkte en sinds enkele dagen pijn had bij de seks, voegde ze daar zonder aarzelen aan toe. Enigszins verrast (zonder daar overigens iets van te laten merken) vervolgde ik mijn anamnese. Ze bleek afkomstig uit een Oost-Europees land en woonde al enkele jaren in Nederland. Ze was zojuist twee maanden op vakantie geweest in haar thuisland en haar klachten leken begonnen te zijn sinds ze weer in Nederland was. Ze at en sliep nu ook al enkele dagen slecht en was verdrietig. Ze had iets lieflijks, maar ook iets tragisch over zich. Ze begon te huilen. Ik had met haar te doen en probeerde te achterhalen waarom ze zo verdrietig was. Kwam het doordat ze nu weer in Nederland was? Wilde ze hier wel zijn? Maar ze veegde haar tranen weg, glimlachte en gaf aan dat haar verdriet daar niets mee te maken had. Waarmee dan wel kon ik niet achterhalen. Ik keek even naar haar geboortedatum, ze was een jaar ouder dan ik. Ik vroeg haar of ze altijd beschermde seks had. Dat had ze, zei ze, behalve met haar vriend.

Ik ging even overleggen met mijn begeleidster over het verdere beleid. We besloten dat het beter was om de onderliggende psychosociale problematiek aan de eigen huisarts over te laten en ons nu enkel op de hemoptoë (het bloed ophoesten) te richten. Toen ik terugkwam in de wachtkamer huilde de patiënte opnieuw, nu terwijl ze naar haar telefoon aan het staren was. Het was een dure telefoon. Toen ik vroeg of het ging, knikte ze en glimlachte door haar tranen heen. Ik vroeg haar of ze met mensen met tuberculose in aanraking gekomen was. Ze dacht van niet. Ik vertelde haar dat ik haar temperatuur wilde meten, naar haar longen wilde luisteren en dat we dan een longfoto wilden laten maken. Ze ging akkoord. Haar temperatuur was niet verhoogd en haar longen klonken goed. Terwijl ik naar haar longen luisterde, werd mijn aandacht getrokken door een tatoeage op haar rug. Uit de tatoeage leidde ik af dat ze al op zeer jonge leeftijd moeder was geworden. Opnieuw huilde ze, dikke tranen liepen over haar borsten en buik naar beneden. Ik bood haar een zakdoekje aan, dat ze dankbaar aannam. Ik vulde het aanvraagformulier voor de longfoto in en legde haar uit waar ze die kon laten maken. ‘Moet dat nu?’ vroeg ze. ‘Liever wel’, antwoordde ik, terwijl ik me afvroeg of ze misschien alweer op haar werk werd verwacht. Ik gaf haar een hand en begeleidde haar naar buiten.

Even ging de gedachte door m’n hoofd dat ik haar zou redden uit het wereldje waarin zij nu verkeerde. Ik zou naar haar werkadres gaan (niet dat ik wist waar dat was) en als een personage van Clint Eastwood de boel kort en klein slaan en samen met haar wegvluchten. Maar daar zal haar vriend waarschijnlijk niet blij mee zijn. Mijn vriendin vermoedelijk ook niet. De longfoto bleek overigens goed. 

Bob van Kuik

Meer publicaties in Ingezonden