Blog Sebastiaan - Het verpleeghuis

‘Meneer Van Putten, waar is uw been?’
‘Mijn been? Die heb ik toch hier…’
‘Nee, meneer Van Putten, uw andere been.’
‘Ja, maar ik heb toch maar’
BUPBUPBUPBUPBUBPUBBUPBUBPUBPUBPBUP
‘Ik heb maar..’
BUPBUPBUPBUPBUBPUBBUPBUBPUBPUBPBUP
‘Ik…’
BUPBUPBUPBUPBUBPUBBUPBUBPUBPUBPBUPBUPBUP.
‘Mevrouw Meijer! Kunt u alstublieft even naar uw kamer teruggaan? We proberen hier te werken.’

Mevrouw Meijer staat stil en kijkt me verontwaardigd aan. Dan klaart haar gezicht plots op en pruttelt ze rustig de gang op. Langzaam verdwijnen de BUP’s in de verte.
Ik richt mijn aandacht weer op meneer Van Putten. Onlangs is zijn rechteronderbeen geamputeerd en nu is het tijd om met zijn prothese aan de slag te gaan. Meneer Van Putten heeft daar bijzonder weinig zin in.
‘Meneer, ik bedoel uw prothese. Wilt u hem even voor mij halen?’.
Argwanende blik. ‘Wie ben jij eigenlijk?’.
De mondige patiënt, dit practicum heb ik gehad. ‘Sebastiaan, coassistent! Ik loop de komende weken mee in dit verpleeghuis met dokter Versteegh. Ze heeft mij gevraagd om even naar uw been en prothese te kijken.’
Meneer van Putten geeft geen krimp.
‘Wees vriendelijk, maar accepteer geen nee’, zei mijn begeleider bij Heelkunde altijd. Ik schuifel in mijn stoel. Kom op, vriendelijkheid en autoriteit uitstralen. Ik herpak me en kijk meneer Van Putten recht aan.
‘Kijk niet zo stom. Coassistent. En ik heb geen idee waar dat onding is, dus helaas! Ga maar iemand anders vervelen.’
‘U bent uw prothese kwijt?’
‘Ja, geen idee waar hij is.’
‘Hij ligt niet op uw kamer?’
‘Misschien.’
‘Maar…’
In de verte hoor ik gepruttel in de gang.
‘Maar als u misschien...’
Het ge-BUP wordt luider. Dat ook nog.
‘Als u…’ BUPBUP ‘even op uw…’ BUPBUPBUPBUP ‘kamer zou willen kijken.’ BUPBUPBUPBUPBUPBUPBUPBUPBUPBUPBUPBUPBUPBUP
‘MEVROUW MEIJER, ZIET U NIET DAT WE EVEN BEZIG ZIJN!’
Ik schrik van mezelf, meneer Van Putten nog meer. Het is even stil. Mevrouw Meijer schuifelt dichterbij. De moedeloosheid slaat toe. Net als ik besloten heb dat ik nóóit meer een voet in een verpleeghuis zet, haalt ze een prothese achter haar rug vandaan en gooit hem in de schoot van meneer Van Putten. Op het scheenbeen, in zwarte letters: Eigendom Dhr. V. Putten. Stomverbaasd laat ze ons achter in de zaal. Meneer Van Putten begint mokkend zijn broekspijp op te rollen.
Ik kijk het afatische dametje na als ze de gang weer op schuifelt.
Zag ik daar nu een knipoog?

Sebastiaan

Meer blogs