Column: Coschap in het buitenland

Ik sta op één van mijn favoriete afdelingen van het ziekenhuis: de verloskamers. Alleen niet in een vertrouwd ziekenhuis ergens in Limburg, maar duizenden kilometers verderop in het Kasturba Medical College in Manipal, India.

Het is er behoorlijk chaotisch: doktoren en verpleegkundigen vliegen in het rond, schreeuwen naar elkaar, en af en toe hoor je nog wat gegil uit een verloskamer komen. Tussen neus en lippen door wordt me verteld dat er een miskraam gaande is bij 22 weken en dat ik daar maar moet gaan kijken. Meelopen in dit Indiase ziekenhuis voelt vaak als ‘aapjes kijken’, vooral als je niks kunt doen en niet met de patiënt kunt communiceren. In minder emotioneel belastende situaties neem ik dit voor lief, maar nu voel ik me bijna bezwaard om erbij te staan.

Op het moment waarop het hoofdje zichtbaar wordt, geeft de verpleegkundige (in opleiding) een gil en komt er een arts binnen rennen. De moeder kreunt en zucht en lacht af en toe wat met het medisch personeel mee. Lacht met het medisch personeel mee?! Ja, want zij maken dit schijnbaar zo vaak mee dat ze er nu nogal nonchalant over kunnen zijn. Als de foetus geboren is, wachten we nog op de placenta en dan wordt het kindje – inmiddels overleden –meegenomen. De moeder lijkt opgelucht en krijgt haar kindje niet meer te zien. Ik sta er verbouwereerd bij en weet mezelf geen houding te geven. Is dit niet iets heel emotioneels? Had ik geen hand op de arm van de moeder moeten leggen of iets anders wat enige troost had kunnen bieden? Maar dat leek hier niet gepast en al helemaal niet nodig.

Als ik terugloop naar mijn hostel vraag ik me af of de moeder wel enig idee had wat haar nu precies is overkomen. Tegelijkertijd vraag ik me af wat míj nu precies is overkomen. Op een ‘vertrouwde Limburgse verloskamer’ was deze situatie misschien leerzamer geweest op medisch gebied. Dat geldt zo ongeveer voor alles wat ik in tweeëneenhalve maand heb gedaan in het Indiase ziekenhuis.
En ben ik daar wijzer geworden? Absoluut! Ik ben kritischer gaan denken, kijk anders naar medisch-ethische zaken en ben vooral de zorg in Nederland meer gaan waarderen. Ik heb vrienden voor het leven gemaakt, geweldige weekenden gehad én patiënten met darmklachten zal ik vanaf nu veel beter begrijpen. Coschap in het buitenland? DOEN!!

Marjolein Vrencken (23) is vijfdejaars geneeskundestudent aan de Universiteit Maastricht en is lid van de studentenraad van VvAA. Marjolein wil gynaecoloog worden.

Zie ook: http://www.artsenauto.nl/co-schap-in-het-buitenland/

•  Meer over VvAA