Een buitenlandstage: aantrekkelijk en uitdagend

Veel studenten vinden het een verrijking om een stage in het buitenland te doen. Niet alleen om het vak vanuit een andere cultuur te ervaren, het draagt ook bij aan de persoonlijke ontwikkeling. Bovendien staat een buitenlandstage goed op je CV.

In 1999 ondertekende Nederland samen met 28 andere landen de Bologna-verklaring, waarin onder andere de BaMa-structuur (Bachelor/Master) is vastgelegd. Hiermee leek de weg naar internationalisering open te liggen. Als de BaMa-structuur op iedere faculteit is ingevoerd, kunnen studenten hetzelfde, gestandaardiseerde onderwijs volgen in elk van de deelnemende landen. Helaas is dit nog niet overal het geval. Moet je dan maar afwachten tot het wél officieel is geregeld? Nee. Met een flinke dosis initiatief en hulp van de faculteit kom je een heel eind.

Internationalisering
In 2003 bracht de Visitatiecommissie Geneeskunde onder andere het internationaliseringsbeleid van de acht medische faculteiten in kaart. De Nederlandse faculteiten kregen het advies meer geld te steken in internationalisering en de informatie te verbeteren. Elke faculteit zou ernaar moeten streven dat alle afgestudeerden minimaal eenmaal een periode in het buitenland doorbrengen.

Idealistisch
Het doel van het internationaliseringbeleid van de faculteiten is misschien wat idealistisch, maar het werpt wel zijn vruchten af. Jaarlijks gaan steeds meer geneeskundestudenten naar het buitenland. In de afgelopen vier jaar is het gemiddelde aantal studenten dat per jaar per faculteit naar het buitenland gaat, gestegen met 87 procent, van 105 naar 196. In de meeste gevallen gaat het om een wetenschappelijke stage. Ook worden (keuze)vakken en (keuze)co-schappen gevolgd. Slechts een klein gedeelte van de studenten gaat naar het buitenland als onderdeel van een uitwisselingsprogramma (gemiddeld 10 studenten per faculteit per jaar).
De meerderheid van de faculteiten beschikt over de mogelijkheid om financiële ondersteuning te bieden aan de student die naar het buitenland gaat. Bedragen lopen uiteen van 230 tot 1500 euro per student over de gehele studieperiode. De Stichting Werkgelegenheid Geneeskundigen (SWG) geeft ieder jaar aan vijftien studenten die een co-schap in het buitenland willen lopen, een subsidie van 1000 euro per persoon.

Niet iedereen
In een enquête die het KNMG Studentenplatform in februari 2006 onder studenten hield, gaf 85 procent van de 1858 respondenten aan er belangstelling voor te hebben om een deel van de studie in het buitenland te volgen. Het streven van de faculteiten 100 procent van de studenten een periode in het buitenland te laten studeren, lijkt dus niet realiseerbaar.
Het aantal studenten dat aangeeft naar het buitenland te willen wijkt af van het aantal dat ook daadwerkelijk gaat. Volgens 71 procent van de respondenten is de oorzaak van deze discrepantie een gebrek aan financiële middelen. Meer dan de helft van de respondenten (54%) vindt dat een buitenlandstage moeilijk is te regelen door belemmeringen vanuit de eigen faculteit. Hindernissen die worden genoemd zijn ‘niet weg kunnen van de studie’, of ‘geen puntenerkenning van de stage’.
Van de respondenten vindt 12 procent dat er weinig stimulans is vanuit de faculteit om daadwerkelijke stappen te ondernemen om een buitenlandervaring te organiseren. Andere belemmeringen zijn onder andere een eventuele taalbarrière, de thuissituatie die een buitenlandperiode niet toelaat en het idee dat de kwaliteit en begeleiding van de basisopleiding in Nederland beter is.

‘Een fantastische ervaring’

Sandra Ferns is zes maanden in Bethesda, Maryland (USA) geweest. ‘Al vroeg in mijn studie geneeskunde was ik jaloers op oudere studenten die een periode naar het buitenland gingen om te studeren. De genees­kundestudenten die naar het buitenland gingen, deden dit via een uitwisselingsprogramma. In plaats van het volgen van theoretische vakken, leek het mij makkelijker een wetenschapsstage in het buitenland te organiseren. Je kunt langer ergens blijven en bent, na goedkeuring, verzekerd van je studiepunten. Na niet meer dan een mail en een bezoekje aan de opleider van de afdeling Kindergeneeskunde, had ik op papier een prachtstage aan de National Institutes of Health.
Op mijn faculteit kwamen meerdere keren per jaar studenten aan het woord tijdens een ‘Internationali­serings­symposium’ over hun buitenlandervaring. Het waren vooral de succesverhalen, met de nadruk op het intussen gepubliceerde artikel. Ik liep echter tegen organisatorische problemen op.
Het Internationaliseringsbureau van de faculteit bood hulp. Goede folders, websites en mogelijk aan te schrijven beurzen. Maar vooral beurzen bleken niet voor het oprapen te liggen. Met de negen maanden die ik had uitgetrokken voor het organiseren van mijn stage, vielen enkele beurzen al af omdat de aanvraagdatum was overschreden. Andere wezen mijn aanmelding af omdat papiertje A niet was voorzien van het noodzakelijke stempel B. En sommige lieten gewoon helemaal niets van zich horen.
De faculteit bood een eenmalige ondersteuning met een bedrag waarmee ik nog geen maand huur kon betalen. De bank werd mijn beste vriend. Als de organisatie waar je gaat werken, niet gewend is aan buitenlandse studenten, moet je basale dingen als een woning zelf organiseren. Ik had per ongeluk een huis geregeld in een ‘suburb’ waar ik naast mijn vereenzaming ook moest uitkijken voor de periodieke Redneck versus Gangster-shooting op de parkeerplaats bij mijn appartementencomplex. Twee maanden later had ik gelukkig een huis in het centrum gevonden.
Ruim een halfjaar later vertelde ik zelf aan een groep studenten hoe leuk ik het had gehad tijdens mijn stage en hoe mijn artikel was geaccepteerd. Geen woord over organisatorische problematiek, dat weegt toch nooit op tegen zo’n fantastische ervaring?’

Meer informatie
Kijk onder Student > Buitenland voor meer informatie over studeren in het buitenland of onder Arts > Buitenland voor meer informatie over werken in het buitenland.

www.swg.nl
www.wilweg.nl
www.karlaegee.org
www.ifmsa.nl

PDF van dit artikel