Een ongemakkelijk gevoel

Het gaf me een ontzettend ongemakkelijk gevoel. Dit hoort niet, dacht ik. Toch ging de chirurg verder met praten, wenste hem toen het beste, waste zijn handen snel en ging weer de kamer uit. Ik keek de patiënt een beetje ongemakkelijk aan, en liep achter de chirurg en mijn begeleider aan. Ik had nauwelijks tijd om te verwerken wat er net was gebeurd en voordat ik het wist waren we al bij de volgende patiënt.

In de trein naar huis overdacht ik de situatie en vroeg me af wat nu eigenlijk de grenzen van privacy zijn in het ziekenhuis. De chirurg en mijn begeleider vonden het blijkbaar de normaalste zaak van de wereld dat we de patiënt informeerden over zijn behandeling terwijl hij op de postoel zat. Ik had er eigenlijk iets van willen zeggen. Het zou toch niet veel moeite kosten om eerst eventjes naar een andere patiënt te lopen, om daarna terug te komen bij patiënt B. Een win-winsituatie vond ik: het bespaart de patiënt een boel gêne, en ons (in ieder geval mij) een ongemakkelijk gevoel. Toch deed ik dat niet, omdat ik het ook ongepast vond dat een student een chirurg de les ging lezen over waarden en normen. Die chirurg weet toch wel wat hij aan het doen is….

Voor mij waren er tijdens deze zorgstage een heleboel zaken die ik voor het eerst in mijn leven zag; zaken die voor de artsen en de verpleegkundigen de normaalste zaak van de wereld zijn. Zij hebben zo vaak een patiënt bloot gezien, dat ze als het ware immuun lijken voor de schaamte die ik wel kreeg.

De ongeschreven regels van de gezondheidszorg moeten misschien toch een keertje benoemd worden. Ik wil deze ervaring daarom ook goed onthouden voor later: ik wil me kunnen herinneren hoe ontzettend ongemakkelijk het was voor mij, maar zeer waarschijnlijk nog veel ongemakkelijker voor de patiënt: om daar zo kwetsbaar opgesteld te zitten en te praten met een chirurg en een verpleegkundige, terwijl er ook nog een jonge student aanwezig was. Ik neem me daarom voor om later als arts dit soort situaties te voorkomen; een patiënt is namelijk niet alleen een puzzel van klachten, maar vooral een mens.

Avin Ghedri

Meer publicaties in Ingezonden