Goed kijken loont

Het grote gevaar van al het onderzoek dat artsen aanvragen, is dat ze vergeten om eerst zelf eens goed te kijken en te luisteren. Neem daarom vooral geen voorbeeld aan wat ik te veel ervaren artsen helaas regelmatig zie doen: nauwelijks verder kijken dan hun beeldscherm, het papiertje met labuitslagen of de status. Dan mis je de essentiële informatie die je door de patiënt zelf op een presenteerblaadje krijgt aangereikt. Niet (aan)kijken of luisteren vind ik overigens ook knap onbeschoft, maar dat terzijde.

Vanaf het eerste moment dat je de patiënt in het vizier krijgt, is het al opletten geblazen. Uiterlijk, opstaan, loop, omgeving, begeleiding et cetera. Dat heb ik altijd de gein van ons vak gevonden: de diagnostische puzzel met een paar simpele, grote stukken snel op tafel proberen te krijgen om later creatief met de kleinere stukken het beeld te completeren. Niet drie puzzeldozen tegelijk leeggooien, maar eerst bewust observeren. Alsof je meedoet in de serie Crime Scene Investigation. Daar wordt ook goed rondgekeken en gecombineerd.

Op vakantie in niet-westerse landen kijk ik vaak mijn ogen uit – een doktersafwijking en ongeneeslijk. Maar ook dichtbij huis zijn er mogelijkheden genoeg om goed te leren kijken, zoals ‘dokteren’ in het museum. Dit wordt beschreven in het verhaal van Sophie Broersen op pagina 16. En je hoeft er zelfs niet daadwerkelijk voor naar een museum; het kan ook van achter je laptop. Via Google Art. Met superhoge resolutie zijn zelfs topstukken te bestuderen.

Als je dat als het ware met een patiënt zou doen, valt er veel te besparen op (duur) diagnostisch onderzoek. Dat is lonend voor de patiënt, de premiebetaler en minister Edith Schippers.

Ben Crul, arts en hoofdredacteur

Hoofdredactioneel Arts in Spe 1 2011

Volg Ben Crul op Twitter via www.twitter.com/bencrulMC

artsinspe@medischcontact.nl