Blote billen

Op verloskamer zes is mijn patiënt vanmorgen in partu verklaard. Ik ben blij, want dit betekent dat ik hoogstwaarschijnlijk vandaag voor de tweede keer een bevalling mag meemaken. Richting het einde van de middag ziet het toucher er dan eindelijk gunstig uit: de actieve persfase kan beginnen!

Helaas blijkt de partner op dat moment buiten te roken. Gelukkig krijgen we hem snel te pakken en komt hij meteen naar boven. Zodra hij binnenkomt begint hij uitgebreid te vertellen over een echtpaar dat hij heeft ontmoet in de lift en de herinneringen aan vele ziekenhuisbezoeken in zijn jeugd. Ondertussen veegt zijn vrouw puffend het zweet van haar voorhoofd. Subtiel proberen we hem duidelijk te maken dat dit niet het juiste moment is om interessante liftverhalen te vertellen.

Een tijdje later is de vrouw nog steeds hard aan het werk, maar vordert ze niet goed. De weeën volgen elkaar niet snel op en ik word wat ongemakkelijk van de lange stiltes. Hup, oxytocine omhoog, terwijl op de tv een aflevering van de familie Flodder wordt afgespeeld. Veel meer dan wachten kun je nu niet doen, dus dan kun je in de pauzes maar net zo goed even meekijken, toch? Met z’n allen moeten we lachen om de scènes die voorbijkomen, je zou bijna vergeten dat er een bevalling gaande is. Dat moment is van korte duur, want de volgende wee komt opzetten.

In mijn ooghoeken denk ik ineens iets vreemds te zien. Nee, toch? Ik zal het vast verkeerd hebben gezien. Ik richt mijn aandacht weer op de vrouw en moedig haar aan. Als de wee voorbij is draai ik me om. Wat ik dacht gezien te hebben, bleek echt zo te zijn: meneer stond met zijn billen bloot. Hij had daar aldus hemzelf wel een goede reden voor: hij moest namelijk zijn onderrug insmeren vanwege spit. ‘Ik dacht jullie zien toch elke dag naakte mensen, dan zullen jullie hier niet van opkijken’, zegt hij. Ik moet lachen, maar houd me in en schuif deze bijzondere actie maar op de slapeloze nachten die het stel heeft gehad. Kort daarvoor dacht hij zelfs dat hij door de oververmoeidheid aan het hallucineren was.

Onder luide aanmoediging wordt even later een zoontje geboren. De man is op van stress, vermoeidheid en bovenal geluk. Met toestemming van zijn vrouw gaat hij onder het genot van een sigaretje de eerste familieleden inlichten. Helaas blijkt de placenta vast te zitten en moeten we hem voor de tweede keer bellen om naar de verloskamers te komen. Energie om zich zorgen te maken om zijn vrouw heeft hij niet meer. Als we terugkomen van de ok om te vertellen dat alles goed is gegaan, treffen we hem slapend in de kamer. We maken hem kort wakker en wensen hem veel geluk. Hopelijk blijft de kleine nog even stil en kunnen de kersverse ouders met in ieder geval een paar uur slaap de kraamperiode beginnen, maar dat is waarschijnlijk ijdele hoop.