Wie of wat je buiten deze kamers bent, doet er niet toe

Midden in de wijk bevindt zich het oude pand dat bij menigeen nostalgische gevoelens opwekt. De deur kraakt als ik hem voorzichtig openduw. De grote kieren doen de ijzige wind naar binnen waaien maar de prille voorjaarszon glinstert kleurrijk door het glas in lood.

De houten details en de geelgroene tegels op de keukenmuur doen denken aan een bezoek aan je grootouders, waar de thee en koekjes klaarstaan. Als het echt stil is, dringt het vrolijke gelach van kinderen van de bovenburen door het plafond. In de tuin rent een muisje voorbij en een tweetal roodborstjes maakt zich klaar voor de lente. Aanloop is er altijd. Voor een vraag, een praatje of nodige hulp. Met een glimlach word ik begroet terwijl het koffiearoma zich verspreidt. Dit is niet zomaar een pand.

Zowel eerste als laatste levensmomenten worden hier gedeeld. Nieuw leven wordt zowel aangemoedigd als – indien ongewenst – voorkomen. Eindigend leven wordt zo comfortabel en draaglijk als mogelijk gemaakt, of bijgestaan als dat niet meer kan. Minuscule handjes die zich om vingers vouwen, bestaan simultaan naast laatste afscheidskussen.

In de hoek van het raamkozijn staat een discreet geplaatst doosje. Er worden onophoudelijk tissues uit gehaald om momenten van zorgen, verdriet en frustratie weg te vegen.

Op deze onderverdieping worden eigen belangen, gedachten en emoties opzijgeschoven voor de ander, waarbij barmhartigheid tot een hoger niveau getild wordt. Klaagzangen worden geïncasseerd en uit de bron van empathie blijkt eindeloos geput te kunnen worden.

De leren tas staat altijd met grote ogen te kijken in afwachting van de volgende visite. Soms met een wilde ruk aan zijn handvatten getrokken om door weer en wind achter op de fiets meegesleurd te worden. Veel vaker nog vriendelijk opgepakt, omdat mensen ook sociale wezens zijn en de beantwoorde behoefte aan aandacht kleine kwaaltjes naar de achtergrond doet verdwijnen.

‘Altijd welkom!’ is een kreet die meermaals per dag in de kamers luidt. Verzekerd, onverzekerd, dik, dun, verslaafd of dieetgoeroe, de deur staat open. Wie of wat je buiten deze kamers bent, doet er niet toe. De zorg wordt er niet minder op. Dag in en dag uit alle aandacht geschonken aan de grootste buiken, de kleinste teentjes, de naarste plekjes en de onschuldigste bultjes.

Gelukkig wordt op deze grond niet altijd alles geaccepteerd. Consequent wordt gevochten tegen bureaucratisch geneuzel, omslachtige regels en onrecht. Patiëntbelangen die boven het collectief staan, maken dat eenieder zich in de meest onmogelijke bochten wringt om goede zorg te bieden aan de medemens.

In deze ruimtes hebben tientallen coassistenten de laatste fase van hun studie mogen doorbrengen, begeleid door geduldige huisartsen, doktersassistenten, POH’s en bovenal aanmoedigende patiënten. Een knipoog of succeswens voor het vervolg is er dagelijkse kost.

Midden in de wijk bevindt zich het pand waar kwalen, zorgen, lief en leed elkaar afwisselen. Dit is niet zomaar een pand. Dit is de huisartsenpraktijk.