Hotel La Piket: ‘zoek een fijne droom uit’

Met gezonde wedstrijdspanning loop ik ‘s avonds naar het station. Uitgerekend vandaag, 1 april, ga ik de nachtdienst in. De checklist heb ik afgewerkt: het inwerkdocument nogmaals doorgelezen, een uurtje voorgeslapen en straks nog de laatste tips aan de late dienst vragen.

In de trein ziet de conductrice mijn beker yoghurt staan en zegt grappend dat ik die wel moet opeten voordat ik straks mijn bestemming bereik. ‘Nee, die is voor morgenochtend’ antwoord ik. Het blijft een gek idee dat de meeste treinreizigers naar huis gaan om te slapen terwijl ik op weg ben naar mijn werk.

In het ziekenhuis waar ik werk ben je alleen in de dienst. Alleen: dat woord maakt mij zenuwachtig. Heeft iemand nu de Chirurgie nodig dan betekent dat dat ze alleen bij mij terechtkunnen. Met mijn minimale ervaring ben ik nou niet echt de aangewezen kandidaat voor welke klus dan ook. Gelukkig besef ik tijdens de dienst al snel dat je nooit alleen bent. Overleggen met de afdelingsverpleegkundigen, de mogelijkheid om te sparren met de SEH-arts of de ic-verpleegkundige (mits het rustig is) en laagdrempelig de voorwacht bellen. Dit moet goedkomen.

De diensten in dit ziekenhuis zijn over het algemeen rustig. Ga ik vanavond slapend rijk worden of wordt het een terrornacht? Ik mag mijn eerste nacht in ieder geval op zoek naar de piketkamer. Als ik deze binnenstap valt er een ding direct op, de enorme poster waarbij je via een raamkozijn naar een parelwit strand, palmbomen en een azuurblauwe oceaan kijkt. Het doet denken aan het moment dat de anesthesist tegen de patiënt zegt ‘zoek een fijne droom uit’. Voordat ik ga slapen check ik meermaals of mijn beide telefoons op volumestand 100 staan, het geluid gaat inderdaad door merg en been. Maar wat nou als ik niet wakker word? Af en toe hoor ik een deur open- of dichtgaan van mijn medegenoten uit hotel La Piket en ik val in slaap. ‘s Ochtends word ik wakker met lichte paniek want ik ben niet gebeld? Of ben ik wel gebeld maar sliep ik hier doorheen? Ik controleer de telefoons. Niet gebeld, pipo!

Een paar dagen later is het mijn laatste nachtdienst in de rij. De voorgaande nachten waren rustig. Mijn dienst begint vandaag met een gesprek met een patiënt die achterdochtig is en geen profylactisch Fraxiparine wil. Vervolgens ben ik bezig op de SEH. Via een rondje over de afdelingen duik ik uiteindelijk het bed van de piketkamer in. Om half vier gaat de telefoon. De achterdochtige patiënt is zoek. Verstoppertje spelen is leuk maar niet op dit tijdstip in de donkere gangen van het ziekenhuis. De patiënt zit verscholen in de spoelkeuken. Ik kan weer met een gerust hart naar bed.

De ochtendoverdracht is niet een van mijn sterkste punten, vooral vandaag niet. Terwijl iedereen fris luistert struikel ik her en der over mijn woorden, gebruik ik soms spreektaal in plaats van medische termen, excuseer ik mij voor het feit dat ik nog geen ster ben in het beoordelen van de röntgenfoto en kan ik de gapen moeilijk onderdrukken. Hmmm, dat ging zozo. Voor het vervolg word ik door de aiossen ingelijfd in de ongeschreven regels van de overdracht:

1. Wees kort en bondig;
2. presenteer professioneel en uitsluitend feitelijk;
3. jij bent de messenger dus trek je niet elke opmerking aan;
4. houd je afzijdig in discussie omtrent het beleid;
5. verontschuldig je niet voor dingen die je niet weet;
6. en wens niet alvast op vrijdagochtend iedereen een fijn weekend want sommigen hebben geen weekend.

Als een molletje kom ik uit het ziekenhuis gekropen. De trein in en op naar bed. Binnenkort mag ik weer, zoals een van de chirurgen het noemt, op de winkel passen.