‘Ik weet dat ik zwakbegaafd ben’

Je bent een goede veertiger en moeder van twee kinderen. Het gaat je naar omstandigheden goed. Toch zit je vrijwel wekelijks op mijn spreekuur. Dat het je goed gaat, betekent niet dat dit je hele leven het geval is geweest. Je hebt een rugzakje. Zeg gerust een 60-literrugzak. We hebben het daar samen eigenlijk nooit over. Dat is ook prima. We weten van elkaar dat we het weten en dat is voor ons beiden voldoende.

Ik heb compassie voor je. De hulpvraag achterhalen is niet zo lastig. Je bent een open boek en hebt het hart op de tong. Als ik iets zeg dat je niet bevalt, dan krijg ik dat ook meteen te horen. En dat is oké. Onze gesprekken lopen goed. En als ze even niet lopen, helderen we dat meteen op. Toch blijft daar iets niet-tastbaars voor mij liggen. Wat is dat toch?

Ik probeer het bij mezelf na te gaan. Waarom kom je nu alweer vragen of dat plekje op je huid echt geen kwaad kan? Waarom kom je nu alweer praten over medicijnen die je al jaren gebruikt? Is het angst? Onzekerheid? Kom je gewoon graag langs? Ik begrijp het echt niet.

Je functioneert naar horen zeggen prima. Je twee kinderen zitten op school. Je bent getrouwd. Je hebt een vaste baan. Een dak boven je hoofd. Vriendinnen. En je kunt heel goed je eigen grenzen aangeven. Dat is het dus ook niet.

Je zit nog niet zo heel lang in de praktijk. De episodelijst is lang. De meest belangrijke zaken lijken bovenaan te staan. Daar kan ik mijn gevoel ook niet mee verklaren. Ik heb het je zelfs letterlijk een keer gezegd en gevraagd: ‘Lies, het valt me op dat je best vaak op het spreekuur komt. Natuurlijk ben je van harte welkom, maar vertel je me wel alles? Ben je ergens bang voor? Ben ik wellicht niet duidelijk of geruststellend genoeg?’ Met jouw antwoord wond je er geen doekjes om: ‘Jawel hoor. Ik hoef me geen zorgen te maken. Dus ik ben weer gerustgesteld. Ik ben overigens nergens bang voor.’

Dat werkte dus ook niet. En hoewel ik het gezellig vind als je er bent, en je je gemakkelijk gerust laat stellen, gun ik jou toch een minder frequent bezoek aan mij. Dan is daar dat ene moment. Het gaat al even niet zo goed met je. Ik leg je uit dat ik je nu niet verder kan helpen en terugstuur naar de specialist. Je kijkt beteuterd. Ik confronteer je daarmee. En je antwoordt: ‘Ik weet dat ik zwakbegaafd ben. Dat hebben ze ooit bij me getest. Jij neemt de tijd voor me. Ik weet niet of die dokter dat ook doet.’

Ja, ik nam de tijd. Ja, ik voelde iets niet-tastbaars vreemds. En ja, ergens in mijn huisartssysteem stond het ook geschreven. Maar nee, ik zag het niet.