‘Mama, wat is dood?’

Nu het mooie weer is aangebroken heb ik de waterpistolen tevoorschijn getoverd. Onze 3-jarige wijsneus rent door de tuin: ‘Piew, piew, piew, ik maak je dood.’ ‘Hé, dat wil ik niet horen!’ We schrikken allebei van de felheid van mijn reactie. Het spel eindigt abrupt. Beteuterd vraagt hij: ‘Maar mama, wat is dat? Dood?’

Ineens voel ik een enorme last op mijn schouders. Papa is als de dood, eh.. voor de dood. Dus deze vraag moet ík voor mijn rekening nemen. Als dokter heb ik de dood onderdeel gemaakt van mijn leven en heb ik tevens een enorme liefde voor zorg in de laatste levensfase. Het is voor mij doodnormaal, in de breedste zin van het woord. En dat gun ik mijn kinderen ook.

Ik heb een enorme liefde voor zorg in de laatste levensfase

In een flits bepaal ik de strategie. Welke aanvliegroute gebruik je voor een kind van 3? Ik besluit hem uit te leggen dat als je doodgaat, je nóóóit meer terugkomt (lees: 3-jarigen hebben soms grote woorden nodig). Je wordt een sterretje in de lucht. Achteraf twijfel ik of ik deze woorden had willen gebruiken, maar ik ben nu eenmaal deze weg ingeslagen. We praten er een tijdje over door.

Dan trekt hij zijn linkerwenkbrauw op en kijkt omhoog. Ik herken de blik. Ik gebruik ‘m zelf ook als ik iets groots probeer te verwerken op mijn harde schijf. Zijn gezicht ontspant en hij loopt weer naar buiten. Ik sta eventjes heel tevreden te zijn: kon slechter dit, toch?

Dan wordt mijn tevredenheid ruw verwoest: ‘Mama, ik wil dat doodgaan toch graag even proberen.’