‘Chipsoft, non amplius particeps sum’

Beste vakgenoten,

Mijn eerste deelname aan een gebruikersoverleg van Chipsoft gaf mij het gevoel dat Chipsoft iets wezenlijk kon toevoegen aan de innovatie van de zorg en deze ook werkelijk naar een hoger plan wilde tillen.

Echter, terug op de werkvloer waren er opnieuw de irritaties van hun programma HiX en de grote moeite die de gebruikers moeten doen dit beter te krijgen, waarbij dit dan bovenmatig stukloopt op het concern – ‘Chipsoft says no’ – zelf. De reden van mijn initiële enthousiasme na de meeting bleek bij nader inzien doodgewoon te liggen in de samenwerking van mijn medisch vakgenoten, niet in Chipsoft zelf. Voor Chipsoft waren wij eigenlijk niets anders dan de inhoud van een toverketel, van waaruit deze steeds nieuwe recepten ontvangt, die omgebouwd tot beleidsmodules voor torenhoge prijzen worden terugverkocht aan de stakeholders.

Winst maken hoeft geen probleem te zijn. Het gaat er wel om wat er hierna met het verkregen krediet gebeurt. Van een bedrijf dat opereert binnen de zorgsector mag je als maatschappij verwachten dat maatschappelijke belangen worden meegewogen in zowel de investeringen als de uitgaven. Chipsoft heeft er eerder blijk van gegeven te willen investeren in vastgoed en sterke drank en opteert nu voor hoge bonussen als dividend (zie het recente bericht in Quote). Ondertussen houdt het dan de rem op kleine alsook grote verbeteringen op de werkvloer van hun klanten, indirect ook de patiënt: nagenoeg alles is onmogelijk en/of te duur.

Investeren in Chipsoft is voor mij investeren in het weglekken van gemeenschappelijke zorggelden naar privaat vermogen. Al gaat het mij te ver om zeggen dat ‘Carthago delenda est’ – Carthago verwoest moet worden – ben ik er trots op om te zeggen dat ‘Chipsoft, non amplius particeps sum’: ik doe niet meer mee.

Met collegiale groet, Joost Grefkens