Gepaste afstand

‘Mag het?’ zegt een werknemer tegen me terwijl hij zijn armen uitstrekt. Hij wil me omhelzen. Ik merk dat er meteen een aantal gedachten door mijn hoofd gaat. Zoals: een dokter omhelst een patiënt niet. Of: Mustafa, gepaste afstand houden.

Maar daar sta ik dan. Ik houd de deur open om afscheid te nemen. Hij kijkt me emotioneel aan met zijn armen uitgestrekt. Ik ken hem nu al bijna anderhalf jaar. Dat weten veel mensen niet. Soms begeleiden we als bedrijfsartsen (zieke) werknemers bijna twee jaar. En dan bouw je ook bijzondere arts-patiëntrelaties op.

Het begon allemaal met covid. Na een ic-opname was zijn leven helemaal op zijn kop geraakt. Want hij is in die tijd van een ‘normaal’ functionerende dertiger naar een ‘bejaarde man’ (zo geeft hij zelf aan) gegaan. Zorgverleners? Die zag hij nooit. In zijn dossier stond tot voor kort: blanco voorgeschiedenis. Inmiddels? Hij kent ze allemaal. Revalidatieartsen, diëtisten, fysiotherapeuten, ergotherapeuten, psychologen, huisartsen en dus ook een bedrijfsarts in mij.

Ik zag hem een aantal maanden na de ic-opname. Ik zag hem terwijl hij aan het revalideren was. Ik zag hem met zijn vrouw samen. Ik adviseerde een psycholoog op een gegeven moment en hij accepteerde mijn advies. Hij heeft gehuild in mijn spreekkamer. Hij is verdrietig geweest in mijn spreekkamer. Hij was boos en gefrustreerd in mijn spreekkamer: ‘Waarom lukt het me niet meer?!’

Maar we hebben ook gelachen toen ik een recept uitschreef met daarop: ‘Luister naar je vrouw’, omdat ze veel positiever is dan hij en hij alles donker inziet. Hij is onzeker geweest in mijn spreekkamer: ‘Wat moet ik met een WIA-uitkering? Kan ik ooit nog werken?’ Kortom, er is veel gebeurd in die anderhalf jaar.

Hij zal nu naar de volgende arts gaan. Ditmaal een verzekeringsarts. Dus daar staan we dan. Aan de deur van mijn spreekkamer. ‘Mag het?’ Ik zeg niets en omhels hem terug.